Άσκηση έφεσης

Θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους ενδιαφερόμους για την εκδίκαση της υπόθεσης Αλεξανδρόπουλου ότι την Πέμπτη 21 Φλεβάρη 2013 ασκήθηκε έφεση από την εισαγγελέα της υπόθεσης στην απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ρεθύμνου που έκρινε ως αθώους τους κατηγορούμενους για παράβαση καθήκοντος Ιωάννη Παλλήκαρη, Κώστα Λάβδα, Δημήτρη Κοτρόγιαννο και Μαρία Μενδρινού. Να σημειώσουμε ότι δεν έχει εκδοθεί ακόμη η αιτιολόγηση της ετυμηγορίας...

Η Πρωτοβουλία Ενημέρωσης και Δράσης για την Υπόθεση Αλεξανδρόπουλου έχει ήδη αποφασίσει να στηρίξει ενεργά τη δικαστική επανεξέταση της υπόθεσης. Για την έκβασή της, καθώς και για τις δράσεις που θα διοργανώσει η Πρωτοβουλία, μπορείτε να ενημερώνεστε από τον παρόντα ιστότοπο.

'Eνοχοι στις συνειδήσεις μας (στο δια ταύτα της δίκης)

Το παρόν κείμενο αποτελεί προϊόν μιας σύνθετης και πολυεπίπεδης εμπειρίας τεσσάρων μηνών, 26 συνεδριάσεων του δικαστηρίου και αναρίθμητων ωρών συνέλευσης. H Πρωτοβουλία Ενημέρωσης και Δράσης για την Υπόθεση Αλεξανδρόπουλου συστάθηκε από μια φαινομενικά ανομοιογενή ομάδα ανθρώπων, με μεγάλη ηλικιακή απόκλιση, φοιτητών και μη, που πειστήκαμε ότι αυτή η δίκη πραγματευόταν πολλά περισσότερα από όσα αναγράφονταν στο κατηγορητήριο. Παρότι σχεδόν κανείς μας δεν ήταν στο Ρέθυμνο το 2006 που πέθανε ο Στέλιος Αλεξανδρόπουλος,  παρόλο που κανείς μας δεν τον γνώρισε εν ζωή, θεωρήσαμε ότι η υπόθεση μάς αφορά και ότι αφορούσε πολλούς ακόμη. Γιατί η βάση της υπόθεσης δεν ήταν άλλη από την ποινικοποίηση της κριτικής και της διαμαρτυρίας, την καταπάτηση της αξιοπρέπειας, ηθικής και εργασιακής, τη διαμόρφωση ανθρώπων πειθήνιων που κοιτούν τη δουλειά τους και δεν μιλούν. Μπορούσε τελικά ένα δικαστήριο να εκδικάσει μια τέτοια υπόθεση;

Οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαν ξαναμπεί σε αίθουσα δικαστηρίου. Δεν είχαμε δει την επίσημη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης. Συναντήσαμε μια θεατρική σκηνή με σταθερούς και έκτακτους ρόλους, κι εμείς καθίσαμε στο ακροατήριο. Οφείλαμε να παραδεχτούμε ότι το έργο ήταν κακό κι εμείς δεν επιτρεπόταν να συμπεριφερθούμε ως αξιοπρεπές κοινό, επιδοκιμάζοντας ή αποδοκιμάζοντας τα τεκταινόμενα. Η έντονη αστυνομική παρουσία, κάνοντας εξονυχιστικούς ελέγχους πριν μπούμε στην αίθουσα, ενώ άλλοτε λειτουργώντας αποτρεπτικά στο να εισέλθει κάποιος για να παρακολουθήσει τη δίκη, ερχόταν να συνηγορήσει στις αμφιβολίες μας σχετικά με αυτό που ονομάζεται ελληνική δικαιοσύνη. 

Γνωρίζαμε τις οικονομικές ατασθαλίες του Παλλήκαρη στο πανεπιστήμιο, αλλά αυτά που ακούσαμε στο δικαστήριο ήταν πραγματικά σοκαριστικά. Οι κατηγορούμενοι (επιτρέψτε μας να χρησιμοποιούμε ακόμη τον όρο) είχαν δημιουργήσει ένα απίστευτο κλίμα τρομοκρατίας μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο: απειλές από τη ΝΟΔΕ Ρεθύμνου προς τους φοιτητές (δια μέσου του Σπανουδάκη), παρεμβάσεις βουλευτών (των Κεφαλογιάννηδων, πατέρα και κόρης), πιέσεις προς τις παρατάξεις, διαγραφές, κόσμος που φοβόταν να βγει το βράδυ από το σπίτι του. Στη διάρκεια της δίκης, αυτό το κλίμα τρομοκράτησης επιβεβαιωνόταν σε κάθε συνεδρίαση του δικαστηρίου από τα διερευνητικά και προκλητικά βλέμματα του Κοτρόγιαννου που προσπαθούσε να αποτυπώσει τα πρόσωπα των παρευρισκομένων. Μας το επιβεβαίωναν οι σωματικοί έλεγχοι της αστυνομίας που μας αντιμετώπιζε ως εγκληματίες. Μας το επιβεβαίωσε η στοχοποίηση συγκεκριμένων αλληλέγγυων, και ονομαστικά, μέσα και έξω από το δικαστήριο. Και φυσικά, οι εναγώνιες ερωτήσεις των προπτυχιακών φοιτητών του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης που, περιμένοντας την ετυμηγορία, ρωτούσε ο ένας τον άλλο αν είχαν περάσει τα μαθήματα των κατηγορουμένων. «Τι; δεν το έχεις δώσει; Δεν σε βλέπω να παίρνεις πτυχίο». Στο ίδιο διάστημα, το κλίμα επιβεβαιώθηκε και στο χώρο του πανεπιστημίου με απόπειρα τρομοκράτησης συμμετεχόντων σε διαμαρτυρία.

Όλα τα παραπάνω ήταν η βάση της υπόθεσης. Γιατί σε αυτή την καθοριστική ηλικία διαμόρφωσης των 18-22 ετών, κάποιοι επιδιώκουν την πλήρη εμπέδωση του «συστήματος». Σε αυτή τη διαδικασία, νομιμοποιείται η διαπλοκή και η διαφθορά ως ο σιγουρότερος και συντομότερος δρόμος προς την άνοδο με κάθε κόστος, την άνοδο επί πτωμάτων. Εσωτερικεύεται η απάθεια μπροστά στην αδικία, προς εμάς ή προς τους άλλους, γιατί η διαμαρτυρία δεν συμβάλλει σε τίποτα στις σπουδές μας, που αποκλειστικό στόχο έχουν το πτυχίο (το οποίο ωστόσο –ιδιαίτερα για το Ρέθυμνο με τις σχολές ανθρωπιστικών επιστημών– δεν περιλαμβάνεται στα «χρήσιμα» προσόντα για την αγορά εργασίας). Μαθαίνουμε να υποτασσόμαστε στο φόβο προς τον ισχυρότερο και να μην προκαλούμε το θυμό του. Διαμορφώνουμε εκείνη την επιθυμητή για αυτούς προσωπικότητα που θα μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή: στην εργασία (αν βρούμε), στην οικογένεια (αν κάνουμε με αυτές τις συνθήκες), στη σύνταξη των 200 ευρώ ή άλλου νομίσματος (αν πάρουμε ποτέ σύνταξη). Εκπαιδευόμαστε να υποτασσόμαστε σε κάθε είδους εξουσιαστές: αν κοπήκαμε στο μάθημα, εμείς φταίμε που διαμαρτυρηθήκαμε. Αν δεν περάσαμε στο μεταπτυχιακό, εμείς φταίμε γιατί δεν μπήκαμε στο «σύστημά» τους. Αν μας απέλυσαν από τη δουλειά μας, εμείς φταίμε γιατί ζητήσαμε να πληρωθούμε τις υπερωρίες. Αν μας έδειραν, μας βίασαν ή μας σκότωσαν, εμείς τους προκαλέσαμε. 

Με λύπη παρατηρήσαμε ότι ο φόβος ή η με κόπο κατασκευασμένη αδιαφορία των φοιτητών στους οποίους απευθυνθήκαμε (ακόμη και για απλή ενημέρωση) βρίσκεται σε αγαστή σύμπνοια με μια αντίστοιχη συμπεριφορά των καθηγητών, τότε και τώρα. Είναι ενδεικτικό ότι κανείς εν ενεργεία διδάσκων του τμήματος δεν προσφέρθηκε να καταθέσει ως μάρτυρας στο δικαστήριο. Είναι αποκαλυπτικό ότι κάποιοι διδάσκοντες (και φοιτητές) θεώρησαν την υπόθεση ως «εσωτερικό ζήτημα του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης». Είναι εντυπωσιακό ότι κάποιοι μεταπτυχιακοί είπαν ότι αυτά αφορούν όσους έζησαν τότε τα γεγονότα. Τότε, το 2007, ήταν τουλάχιστον σκανδαλώδης η ανακοίνωση της συγκλήτου που παρότρυνε τους πάντες να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αφήσουν πίσω τους την υπόθεση για το καλό της εύρυθμης λειτουργίας του τμήματος και του πανεπιστημίου, δίνοντας στους κατηγορουμένους πλήρη κάλυψη για ό,τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «συμπεριφορά βαρέως απάδουσα σε πανεπιστημιακούς δασκάλους» (για τέτοια κατηγορούνταν άδικα ο Στέλιος Αλεξανδρόπουλος στην πειθαρχική δίωξη που έγραψε ο Παλλήκαρης). Ήταν ένοχη η στάση του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης, τότε και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα πρόεδρος του τμήματος είναι ο Κώστας Λάβδας. Και τότε όπως και τώρα η σιωπή είναι συνενοχή.

Μέσα στο δικαστήριο γίναμε μάρτυρες της σύγκρουσης δυο κόσμων, τότε και τώρα. Ο Αλεξανδρόπουλος ήταν από τους λίγους ακαδημαϊκούς που συμμετείχαν θαρραλέα από την πρώτη στιγμή στην υποστήριξη της μεταναστευτικής διαμαρτυρίας για τη ρατσιστική δολοφονία του Έντισον Γιαχάϊ το 2006. Την ίδια περίοδο, οι τέσσερις κατηγορούμενοι μαγείρευαν (εκτός από την πειθαρχική δίωξη του Αλεξανδρόπουλου) τη συνεργασία του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης με στρατιωτικούς θεσμούς και καλούσαν την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του ΝΑΤΟ, Δέσποινα Αφεντούλη, για τη συνεργασία/ανάπτυξη προγραμμάτων με το τμήμα τους... Στη δίκη, από τις καταθέσεις των μαρτύρων, από τις αμοραλιστικές, προκλητικές και αμετανόητες απολογίες των κατηγορουμένων, καθώς και από τη χυδαιότητα και τον κυνισμό των ανθρώπων που επέλεξαν για δικηγόρους τους, αποκαλύφθηκε ο πολιτικός πολιτισμός και ο ακραίος αριβισμός των κατηγορουμένων.

Πολλοί μάς ρωτούν αν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από αυτή τη δίκη, εν μέρει για να νομιμοποιήσουν τη δική τους μη συμμετοχή. Η απόφαση, μας έλεγαν, ήταν προδιαγεγραμμένη εξαρχής. Ίσως να είχαν δίκιο. Άραγε απέχουν και από τις διαμαρτυρίες κατά της μείωσης των μισθών τους; των απολύσεών τους; του εξευτελισμού της δημόσιας υγείας και τόσων άλλων; Ποια κατά τη γνώμη τους είναι η μάχη που πρέπει να δοθεί και ποια, ως δευτερεύουσα ή ασήμαντη, πρέπει να αφεθεί στην τύχη της;

Μεγαλώσαμε σε εκείνη τη σύντομη φάση του καπιταλισμού, το κράτος πρόνοιας. Όσο διήρκησε, προσπάθησαν να μας πείσουν (ίσως και να τα κατάφεραν) ότι το κράτος επιδιώκει την ευημερία των πολιτών, ότι ο νόμος χρησιμεύει για την καταδίκη των ενόχων. Φαίνεται πως επιστρέφουμε στον κανόνα την ανθρώπινης ιστορίας: ο νόμος υπάρχει για να προστατεύει τους ισχυρούς και τους «ωφέλιμους». Το δικαστήριο για τη δίκη της υπόθεσης Αλεξανδρόπουλου δεν ήταν παρά ακόμη μια απόδειξη της απογύμνωσης της ψεύτικης φιλελεύθερης νομιμότητας και της διεύρυνσης των ατιμώρητων εγκλημάτων. Είναι ενδεικτικό το ότι η πρόεδρος του δικαστηρίου συνεχώς επαναλάμβανε ότι «και εμείς περάσαμε από πανεπιστήμια και ξέρουμε». Είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι οι δικαστές κατάλαβαν την ουσία της υπόθεσης. Είμαστε πεπεισμένοι ότι τα στοιχεία που κατατέθηκαν ήταν επαρκή για την έκδοση καταδικαστικής απόφασης. Επέλεξαν να μην το κάνουν και να παραδώσουν σε αυτό που ονομάζεται ελληνική δικαιοσύνη ένα ακόμη προηγούμενο επιβράβευσης της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων μέσα στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κατηγορούμενοι δήλωναν με παρρησία μετά την ετυμηγορία ότι είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη. Δεν είναι συμπτωματικό που παρουσιάζονται να επικαλούνται τη νομιμότητα ή την εφαρμογή της νομιμότητας στο δημόσιο λόγο τους. Δεν αμφιβάλλουμε ότι κάποιοι από αυτούς έχουν πολιτικές βλέψεις και θα ταίριαζαν άριστα στο υπάρχον πολιτικό τοπίο. Φαίνεται πως έχουν μάθει καλά το μάθημά τους από τους κατάπτυστους πολιτικούς τους συμμάχους που επικαλούνται την ίδια νομιμότητα και τάξη. 

Θεωρούμε ότι η υπόθεση αυτή δεν αφορά ένα τμήμα, ένα πανεπιστήμιο, το εκπαιδευτικό σύστημα ή τους κρατικούς θεσμούς, αλλά την ύπαρξη ενός συστήματος με πολλές προεκτάσεις σε όλους τους χώρους, το οποίο παίρνει θέση, παρατηρεί, επιτηρεί και τέλος συμμορφώνει με πρακτικές που, ακόμη κι αν δεν περιλαμβάνουν τη σωματική επαφή, γνωρίζουν πώς να ακρωτηριάζουν την ψυχική δύναμη, την αξιοπρέπεια, την ηθική, επιδιώκοντας την προώθηση τους συμφέροντος και το τέλος κάθε διαμαρτυρίας.

Δεν πιστεύουμε ότι το πρόβλημα είναι η πολιτική στα πανεπιστήμια ή οι παρατάξεις. Αντίθετα με αυτό που υποστήριξε ο Λάβδας στο δικαστήριο, αλλά και στο δημόσιο λόγο του, ότι δήθεν υπηρετεί μια καθαρή επιστήμη απαλλαγμένη από πολιτική, θεωρούμε ότι η επιστήμη και η εκπαίδευση συνιστούν βαθιά πολιτικές διαδικασίες. Πιστεύουμε ότι οι κατηγορούμενοι ασκούν πολιτική στο πανεπιστήμιο, εκπροσωπώντας νεοφιλελεύθερες θεωρήσεις και πρακτικές, προωθώντας τον αριβισμό και τις πελατειακές σχέσεις, και χρησιμοποιώντας τους θεσμούς για να εξυπηρετήσουν ό,τι κάθε φορά θέλουν να προωθήσουν. Σε αυτή τη δίκη μάθαμε ότι η εντιμότητα και τα κότσια δεν σχετίζονται απαραίτητα με το τι μέρος του πολιτικού φάσματος εκπροσωπεί ο καθένας, καθώς άτομα και από το εσωτερικό των κυρίαρχων παρατάξεων αγωνίστηκαν τότε κατά του κλίματος ευνοιοκρατίας μέσα στο πανεπιστήμιο. Στη διάρκεια της δίκης, μας το έδειξε και η συγκροτημένη απουσία της οργανωμένης αριστεράς (κι ας μας χαρακτήριζε «βόδια του Συριζα» ο Γεωργίου, δικηγόρος των Κοτρόγιαννου και Λάβδα). Ζητούμενο είναι η κατάκτηση μιας πολιτικής ηθικής, που αποκλείει κάποιες πρακτικές ως δυνατές και αποδεκτές. Ζητούμενη είναι η ύπαρξη κοινωνικών σχέσεων τέτοιων που, σε χώρους όπως το πανεπιστήμιο, δεν θα επιτρέπουν τη χυδαιότητα, τον κυνισμό και τη διαφθορά να γίνονται μέρος της ακαδημαϊκής ζωής. 

Στο δικαστήριο παρατηρήσαμε την κατάχρηση του όρου της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Οι κατηγορούμενοι έκαναν τον όρο λάστιχο για να δικαιολογήσουν συνολικά όλη τη συμπεριφορά τους στο πανεπιστήμιο. Θα το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: αν η έννοια της ακαδημαϊκής ελευθερίας δεν περιλαμβάνει την κριτική, απλά αυτοακυρώνεται. Θα ήταν ωστόσο ενδιαφέρον να μας στείλουν οι κατηγορούμενοι έναν ορισμό της έννοιας, για να δούμε πώς εντάσσουν σε αυτόν αδιαφανείς και εν κρυπτώ διαδικασίες.

Θεωρούμε ενδιαφέρουσες επίσης τις επιλογές των σημερινών ιθυνόντων του πανεπιστημίου. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τη συγγραφή συνθημάτων στους τοίχους του πανεπιστημίου, ίσως θα συνηγορήσει στην εξής ενδιαφέρουσα διαπίστωση: ενώ συνθήματα όπως «κρεμάλα στους αριστερούς ακαδημαϊκούς» και «ψόφα Γλέζο» (με αφορμή την επίσκεψη του Μανώλη Γλέζου στο πανεπιστήμιο) παρέμειναν για ένα μήνα περίπου στους τοίχους του πανεπιστημίου, για τα συνθήματα που γράφτηκαν την βδομάδα μετά τη δίκη της υπόθεσης Αλεξανδρόπουλου οι αρχές του πανεπιστημίου επέδειξαν πρωτοφανή επιμέλεια στη διατήρηση της καθαριότητας και της τάξης. Δεν θεωρούμε καθόλου τυχαίο αυτόν τον ζήλο.

Η υπόθεση έχει άμεση σχέση με την κοινωνία και το πανεπιστήμιο που οραματιζόμαστε. Ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν, αξιοκρατικό, με άσυλο για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την άσκηση κριτικής. Ένα πανεπιστήμιο που να μην απαγορεύει την κριτική, αλλά να δίνει τα εφόδια για τη βάσιμη και εμπεριστατωμένη άσκησή της. Ένα πανεπιστήμιο που να καλύπτει τις ανάγκες όλων των φοιτητών, που να είναι σπίτι κι όχι μαγαζί, φιλικό κι όχι εχθρικό, αλληλέγγυο και όχι αριβιστικό, χώρος ελευθερίας και όχι κέρδους, που να προωθεί τη ζωή και όχι την επιβίωση, τη δικαιοσύνη και όχι τη διαφθορά. Ένα πανεπιστήμιο όπου όλοι όσοι το συνθέτουν, θα μπορούν να συνεργάζονται και να συναποφασίζουν για τα ζητήματά του, όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με συλλογικές διαδικασίες, όπου θα προωθείται η αυτοοργάνωση και η δράση μέσα από τις συλλογικότητες. Ένα πανεπιστήμιο που θα εργάζεται για να διευρύνει τις έννοιες, το περιεχόμενο και τις πρακτικές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, για όλους και όχι για κάποιους.

Για μας τίποτα δεν τέλειωσε. Όχι μόνο γιατί οι κατηγορούμενοι συνεχίζουν να είναι ένοχοι στις συνειδήσεις μας. Όχι μόνο γιατί θα μας κόψουν στο μάθημα γιατί πήγαμε στη δίκη τους. Για μας είχε και έχει σημασία αυτή τη δίκη. Όχι τόσο γιατί είχαμε προσδοκίες για δικαιοσύνη, αλλά γιατί φτιάξαμε μια συλλογικότητα που προβληματίστηκε, συζήτησε, έγραψε, αποφάσισε και συνεχίζει. 

ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ – ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ

Δικαιοσύνη για το Στέλιο Αλεξανδρόπουλο

Αγωγή Λάβδα, Κοτρόγιαννου, Μενδρινού κατά του TVXS

Tελικά το κείμενό μας για την υπόθεση μάς παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο από όσο υπολογίζαμε. Αντιγράφουμε, λοιπόν, στο μεταξύ, αγωγή που είχε καταθέσει το μαγικό τρίο Λάβδα, Κοτρόγιαννου, Μενδρινού κατά του TVXS το 2009 για σχόλια που είχαν αναρτηθεί κάτω από άρθρα για την υπόθεση, και για τα οποία οι ακόμη ένοχοι για μας κατηγορούμενοι ζητούσαν να τους δοθούν τα IP των χρηστών που ανάρτησαν τα σχόλια!!! Είναι φανερό ότι κόπτονται για την ελευθερία οι κύριοι. Δυστυχώς δεν βρήκαμε ακόμη τίποτα για την έκβαση της υπόθεσης.

Αντιγράφουμε από το No Budget Blog και έπειτα από το TVXS. Τα άρθρα με τα επίμαχα σχόλια έχουν κατεβεί...

Ασφαλιστικά μέτρα κατά του TVXS και του Στέλιου Κούλογλου για σχόλια
 

Τα μέτρα συζητούνται εκτάκτως αύριο Παρασκευή [20 Νοέμβρη 2009] στο Πρωτοδικείο Αθηνών μετά από προσφυγή 3 καθηγητών που υποστηρίζουν ότι θίγονται από σχόλια σε δημοσίευματα μας για το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Με αφορμή τα σχόλια ζητούν την εξαφάνιση και των δημοσιευμάτων. Η δικαστική εμπλοκή θέτει επί τάπητος το θέμα των σχολίων στο Tvxs.
 

Τα ασφαλιστικά μέτρα στρέφονται εναντίον του Tvxs, του Στέλιου Κούλογλου και της Ελευθερίας Αλαβάνου η οποία αν και δεν είχε ποτέ αυτή την ιδιότητα παρουσιάζεται ως «υπεύθυνη διαχείρησης της ηλεκτρονικής εφημερίδας» (εννοεί το Tvxs). Αφορούν ένα πρόσφατο δημοσίευμα ( Νέα υπόθεση διαπλοκής στην εκλογή μελών ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Κρήτης) καθώς και δύο παλιότερα ( Ο αγώνας, ο θάνατος και η δικαίωση του Σ. Αλεξανδρόπουλου και Υπόθεση Αλεξανδρόπουλου: ξεκινάει η πολύκροτη “δίκη των μεταπτυχιακών“).

Την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων υπογράφουν οι καθηγητές Δημήτριος Κοτρόγιαννος, Κωνσταντίνος Λάβδας και Μαρία Μενδρινού οι οποίοι υποστηρίζουν ότι στο πρώτο δημοσίευμα και «συγκεκριμένα, στις 16:38 της 27-10-2009 δημοσιεύθηκε σχόλιο συνταχθέν από άγνωστο άτομο υπό την ηλεκτρονική υπογραφή «sotirelin», το οποίο αναφέρει «Τώρα για την υπόθεση της Πολιτικής Επιστήμης, το συγκεκριμένο Τμήμα είναι βουτηγμένο όσο δεν παίρνει στη διαφθορά. Ο Πρόεδρός του … είναι φυτευτός της κλίκας που έστειλε στο θάνατο τον Στέλιο Αλεξανδρόπουλο, που αποτελείτε από τους Λάβδα (τότε αντιπρύτανης σε ηλικία 32 ετών !!!), Κωτρόγιαννο (τότε υπεύθυνος του μεταπτυχιακού που αν δεν είσαι πασπίτης ή δαπίτης δεν μπαίνεις με τίποτα, επίσης μέλος του ΠΑΣΟΚ) και την τότε πρόεδρο του Τμήματος Μενδρινού. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούμε ότι αυτά είναι «μεμονωμένα περιστατικά» λαμόγιων …».

Στην συνέχεια παρατίθενται και μια σειρά άλλα σχόλια τόσο στην συγκεκριμμένη ανάρτηση όσο και σε αυτές που αφορούν την υπόθεση Αλεξανδρόπουλου και στο τέλος ζητείται η απόσυρση τόσο των σχολίων όσο όμως και των άρθρων .(μπορείτε να διαβάσετε στο διπλανό pdf όλοκληρη την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.) Ζητείται επίσης «να απαγορευθεί στην εν λόγω ηλεκτρονική εφημερίδα η ανάρτηση και δημοσιοποίηση με οποιονδήποτε τρόπο οιουδήποτε κειμένου αφορά τα πρόσωπά μας» με ποινή 10.000 ευρώ κάθε φορά που γίνεται αναφορά.

Σε μια παράλληλη εξέλιξη, δικηγόρος σχολιαστή του Tvxs (όχι στα συγκεκριμμένα άρθρα για την Κρήτη) τηλεφώνησε στον Στέλιο Κούλογλου ζητώντας επιτακτικά την ηλεκτρονική διεύθυνση (ΙΡ) άλλων σχολιαστών που ήθελε να μηνήσει, καθώς όπως υποστήριζε τα σχόλια τους είχαν εξυβρίσει και θίξει την τιμή και την αξιοπρέπεια του πελάτη του.

Το Tvxs αρνήθηκε να παραδώσει τα IP. Είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπίσουμε με το όποιο κόστος το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους εφ όσον η έκφραση γνώμης γίνεται με πολιτισμένο τρόπο και χωρίς να παραβιάζονται οι όροι χρήσης του Tvxs αλλά δεν είμαστε καθόλου διατεθειμένοι να τρέχουμε κατηγορούμενοι στα δικαστήρια για το περιεχόμενο σχολίων για τα οποία –θα πρέπει να σημειωθεί- ευθύνονται νομικά οι συγγραφείς τους.
Είναι επίσης προφανές ότι πρέπει να αντιδράσουμε στην προσπάθεια λογοκρισίας του περιεχομένου μας με όχημα σχόλια που παραβιάζουν την νομοθεσία. Η προσπάθεια αυτή γίνεται φανερή στην υπόθεση του Πανεπιστημίου Κρήτης όπου αναμένεται η δίκη των 3 καθηγητών που στρέφονται εναντίον του Tvxs. Σε μια τόσο σημαντική υπόθεση το Tvxs ίσως υποχρεωθεί να σιωπήσει, εξ αιτίας σχολίων. Ζητάμε την συμπαράσταση των φίλων του Tvxs ώστε να αποτραπούν παρόμοια φαινόμενα.

Η απόφαση του δικαστηρίου θα ανακοινωθεί αύριο.

Ιδίως μετά απ αυτές τις εξελίξεις – αλλά και πολλά παράπονα για το ύφος και το υβριστικό περιεχόμενο πολλών σχολίων- το Tvxs έχει αναδιαμορφώσει την πολιτική του για τον σχολιασμό. Σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο που θίγουν την προσωπικότητα άλλων ανθρώπων, σχολιαστών ή αναφερόμενων σe αναρτήσεις, αρθρα ή βίντεο, θα αποκρύβονται. Το ίδιο ισχύει για σχόλια που παραβιάζουν τους όρους χρήσης του Tvxs. ΟΙ συγγραφείς τους θα προειδοποιούνται και αν επιμείνουν οι λογαριασμοί τους θα αποκρύβονται.

Συνεχίζουμε με σχετική ανάρτηση από το TVXS.

H δίκη του TVXS: Υπερασπίζοντας το συμμετοχικό διαδίκτυο

Τα άρθρα αφορούσαν την «υπόθεση Αλεξανδρόπουλου» και τις κατηγορίες για ευνοιοκρατία στα μεταπτυχιακά, ενώ τα σχόλια καταφέρονταν εναντίον των συγκεκριμένων καθηγητών (Δημήτριος Κοτρόγιαννος, Κωνσταντίνος Λάβδας και Μαρία Μενδρινού). Το δικαστήριο των ασφαλιστικών μέτρων (το 2009) είχε αποδεχθεί ότι τα τρία δημοσιογραφικά άρθρα του tvxs δεν προσέβαλαν την προσωπικότητα των καθηγητών, αλλά έκρινε ότι υπήρχε ευθύνη του tvxs.gr για τα σχόλια που ανάρτησαν οι επισκέπτες του διαδικτυακού χώρου. Το δικαστήριο εκείνο δεν είχε εφαρμόσει την Οδηγία 2000/31/ΕΚ, η οποία μεταφέρθηκε με τυπογραφικό λάθος στο εθνικό δίκαιο (π.δ.131/2003), με αποτέλεσμα, για τη φιλοξενία περιεχομένου τρίτων να φαίνεται ότι δεν υπάρχει απαλλαγή από την γενική υποχρέωση ελέγχου. Η Οδηγία ξεκάθαρα απαλάσσει τα διαδικτυακά μέσα από τέτοια προληπτική υποχρέωση, γεγονός που επισημάνθηκε στο Δικαστήριο, με αίτημα την διορθωτική εφαρμογή του λάθους του προεδρικού διατάγματος.

Κατά την έναρξη της διαδικασίας, ο δικηγόρος των εναγόντων περιόρισε το αίτημα αποζημίωσης στις 90.000 ευρώ, γεγονός που ο δικηγόρος του tvxs.gr, Βασίλης Σωτηρόπουλος, επισήμανε στο δικαστήριο ως εν μέρει παραίτηση, η οποία πρέπει να οδηγήσει σε καταδίκη των εναγόντων στα δικαστικά έξοδα, ως ηττηθέντων διαδίκων.

Περαιτέρω, το tvxs υπέβαλε ένσταση περί μη εφαρμογής του νόμου περί Τύπου στο συμμετοχικό Διαδίκτυο και περί εφαρμογής του ειδικού θεσμικού πλαισίου για την κοινωνία της πληροφορίας (Οδηγία 2000/31/ΕΚ). Υποβλήθηκε επίσης ένσταση δικαιολογημένου ενδιαφέροντος, επειδή το θέμα αφορά τον τρόπο ενάσκησης καθηκόντων δημόσιων λειτουργών, καθώς κι αίτημα απόρριψης της αγωγής λόγω καταχρηστικής άσκησής της.

Στο δικαστήριο κατέθεσε, από την πλευρά των εναγόντων, καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι τέτοια κείμενα θίγουν το «brand name» του ιδρύματος και διασύρουν διεθνώς αναγνωρισμένους καθηγητές [ο Λάβδας ήταν αυτός! Εκεί δεν ήμασταν, αλλά βάζουμε και στοίχημα!]

Υποστήριξε ότι οι καθηγητές είχαν αθωωθεί για την κατηγορία της ανθρωποκτονίας του καθηγητή Αλεξανδρόπουλου, ενώ για τις κατηγορίες περί μεροληψίας εις βάρος των φοιτητών είχαν καλυφθεί από σχετική απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου.

Ένταση δημιουργήθηκε όταν ο Βασίλης Σωτηρόπουλος τον ρώτησε αν υφίσταται γενικά το φαινόμενο των «κομματικών καθηγητών» στα Πανεπιστήμια.
Το θέμα προκάλεσε την παρέμβαση του Προέδρου του Δικαστηρίου, ο οποίος επισήμανε ότι το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό από τα «διδάγματα της κοινής πείρας».

Υπέρ του tvxs.gr κατέθεσε ως μάρτυρας η Κατερίνα Κιτίδη, η οποία υπερασπίστηκε την φύση του διαδικτυακού μέσου, το οποίο δεν είναι δυνατόν -αλλά ούτε και νομικά υποχρεωμένο- να προελέγχει τα χιλιάδες σχόλια που ανά πάσα στιγμή αναρτούν οι χρήστες. Υπενθύμισε ότι οι τυχόν θιγόμενοι είχαν την ευχέρεια, σύμφωνα με τους Όρους Χρήσης, να επικοινωνήσουν με το tvxs τηλεφωνικά ή με e-mail, ζητώντας την διαγραφή προβληματικών σχολίων, τα οποία ούτως ή άλλως αφαιρέθηκαν μετά την έκδοση της σχετικής προσωρινής διαταγής του Δικαστήριου. Επίσης επισήμανε ότι όσον αφορά τη δημοσιογραφική έρευνα του tvxs, ήταν το μόνο μέσο ενημέρωσης που φιλοξένησε τις απόψεις των εναγόντων, κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας συνεργάτη μαζί του, ενώ οι φράσεις που χρησιμοποιήθηκαν στα άρθρα βασίζονταν σε δημοσιεύματα μεγάλων εφημερίδων όπως ΤΑ ΝΕΑ, η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και το ΒΗΜΑ, καθώς και στο σχετικό Πόρισμα των καθηγητών Γραμματικάκη και Παπαδοπούλου.

Προς υπεράσπιση του δικαιώματος σε έναν ζωντανό διαδικτυακό διάλογο, έδωσαν επίσης ένορκες βεβαιώσεις οι Έλλη Στάη, Σταύρος Θεοδωράκης και Νικόλας Μπαρδάκης.

Κατά το τέλος της διαδικασίας, ο δικηγόρος των εναγόντων δήλωσε ότι σύμφωνα με σχετική ταξινόμηση που υπάρχει στο διαδίκτυο, η χρηματική αξία του tvxs.gr αποτιμάται σε ύψος άνω του 1.000.000 ευρώ, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση τόσο της μάρτυρος, όσο και του δικηγόρου του tvxs, οι οποίοι επισήμαναν την ανακρίβεια του στοιχείου. Μετά το τέλος της δίκης, ο Στέλιος Κούλογλου πλησίασε το έδρανο του δικηγόρου και του είπε: «σας ευχαριστώ που με κάνατε να αισθανθώ πλούσιος για μια μέρα».

Η απόφαση αναμένεται τους προσεχείς μήνες.

Ετυμηγορία και ενημέρωση από τη δίκη 11 Φλεβάρη 2013

(η παρούσα ανάρτηση έχει ενημερωτικό χαρακτήρα. Για τη δική μας ερμηνεία της δίκης, θα αναρτήσουμε κείμενο αύριο).

 

Στις 18:00 ολοκληρώθηκαν οι αγορεύσεις και βγήκαμε από την αίθουσα του δικαστηρίου περιμένοντας την ετυμηγορία. «Μία ώρα τουλάχιστον», μας είπαν οι δικαστές. Δεν θα χρειαζόταν περισσότερο, γιατί, όπως είπαν, ήδη γίνει μια προεργασία και ήταν λίγα τα σημεία στα οποία δεν είχαν καταλήξει. Στο διάστημα μέχρι την ανακοίνωση της ετυμηγορίας, ήρθαν επιπλέον αστυνομικές δυνάμεις (Γιατί ήρθαν; Ποιους φοβούνταν;). Στο μεταξύ άρχισε να καταφθάνει κι άλλος αλληλέγγυος κόσμος, καθηγητές από το πανεπιστήμιο, φοιτητές και κάτοικοι του Ρεθύμνου που παρακολουθούν την υπόθεση.

Γύρω στις 19:30 αρχίσαμε να μπαίνουμε στην αίθουσα. Σε αντίθεση με ό,τι γινόταν στις τελευταίες συνεδριάσεις του δικαστηρίου, τη Δευτέρα υποβαλλόμασταν σε σωματικούς ελέγχους, που είχε ως αποτέλεσμα το συνωστισμό στην είσοδο. Δεν προλάβαμε να μπούμε όλοι μέσα. Η χαμηλόφωνη φωνή της δικαστή, έδωσε την ετυμηγορία: «Αθώοι. Η αιτιολόγηση να δοθεί στη συνέχεια. Λύεται η συνεδρίαση». Ακόμη κι όσοι ήμασταν μέσα, σχεδόν δεν ακούσαμε την ετυμηγορία.

Η αντίπαλη πλευρά, αυτό το συνονθύλευμα οπαδών του ΠΑΣΟΚ, Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής (το στηρίζουμε από συγκεκριμένα πράγματα που ακούστηκαν στη διάρκεια και στο περιθώριο της δίκης), αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν. Όσοι από μας δεν είχαν προλάβει να μπουν, ρωτούσε ο ένας τον άλλο τι είχε ειπωθεί; Δόθηκε αιτιολόγηση; Όχι, δεν δόθηκε.

Στον προθάλαμο ανοίξαμε ένα πανό: «Κάποιοι δεν θα γίνουν δάσκαλοι ποτέ».

«Την ήπιατε», «σιγά μη σας φοβηθούμε», μας είπαν οι φίλοι τους. Δεν απαντήσαμε στις προκλήσεις. Φαίνεται όμως ότι μας φοβόντουσαν. Οι κατηγορούμενοι δεν βγήκαν παρά τελευταίοι, τρέχοντας και με υψηλή αστυνομική συνοδεία. Με αυτόν τον τρόπο περιφρουρήθηκε η «δικαιοσύνη»

Οι αγορεύσεις της πολιτικής αγωγής και της υπεράσπισης

Οι δύο συνήγοροι πολιτικής αγωγής (Ζωή Κωνσταντοπούλου και Θοδωρής Τσούλας) θεωρούμε ότι διατήρησαν τον πολιτικό πολιτισμό που άρμοζε στην υπόθεση και μπήκαν στην ουσία της, υπερβαίνοντας το ελλιπές κατηγορητήριο. Αντίθετα η υπεράσπιση προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γελοιοποιήσει την υπόθεση και τη διαδικασία, να δείξει ότι εξαρχής δεν έπρεπε να λάβει χώρα και να καταρρίψει κάθε πτυχή της πρότασης της εισαγγελέως.

Η πολιτική αγωγή

Η πολιτική αγωγή επικεντρώθηκε στις διαδικασίες συγκάλυψης, απόκρυψης, παραποίησης δημόσιων εγγράφων, εν κρυπτώ κινήσεων, αποκαλύπτοντας το εξοντωτικό κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι κατηγορούμενοι, στο οποίο προσπαθούσε ο Στέλιος Αλεξανδρόπουλος να πράξει τα αυτονόητα: να ελέγξει μια απλή διαδικασία εισόδου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του τμήματός του. Ανέδειξαν στοιχεία της προσωπικότητάς του, την ακεραιότητα και την πίστη στις αξίες -ισότητα, ισονομία και διαφάνεια- τις οποίες υπηρετούσε εις βάρος του προσωπικού τους συμφέροντος.

Με ανάγνωση μιας σειράς επιστολών μεταξύ του Αλεξανδρόπουλου και των κατηγορουμένων, φάνηκε η εναγώνια προσπάθειά του να ζητήσει μια απλή λίστα αναλυτικής μοριοδότησης των εισαγωγικών εξετάσεων στο μεταπτυχιακό του τμήματος, στην οποία δεν απέκτησε πρόσβαση μέχρι το θάνατό του, και για την οποία εκφράστηκε η πεποίθηση ότι καταρτίστηκε εκ των υστέρων.

Μόνος, με την ένοχη σιωπή ή αδιαφορία των υπολοίπων μελών του τμήματος, αγωνίστηκε με όλα τα θεσμικά μέσα, μέχρι την επίδοση της πειθαρχικής δίωξης, υπογεγραμμένη από τον τότε πρύτανη "για απάδουσα σε πανεπιστημιακό δάσκαλο συμπεριφορά", τη Μεγάλη Τετάρτη του 2006. Είχε ενοχληθεί, έγραφε σε προγενέστερη επιστολή του τότε πρύτανης Ιωάννης Παλλήκαρης, για τη δημόσια και αβάσιμη κριτική που ασκούσε ο Αλεξανδρόπουλος και ζητούσε από τον αντιπρύτανή του, Κώστα Λάβδα, να πράξει τα δέοντα για να αποκαταστήσει την τάξη. Στην τελευταία και μοιραία συνέλευση, όπου ο Αλεξανδρόπουλος προσπάθησε να εξηγήσει στους συναδέλφους του τι είχε συμβεί, η Μαρία Μενδρινού και ο Δημήτρης Κοτρόγιαννος του στέρησαν το λόγο. Τους εκδικήθηκε με το θάνατό του, υποστήριξε η πολιτική αγωγή, καθώς η υπόθεση αυτή δεν θα είχε δημοσιοποιηθεί ποτέ αν ο Αλεξανδρόπουλος δεν είχε βρει τραγικό θάνατο στο γραφείο του μετά τη συνέλευση. «Η μνήμη βοηθάει πάντα την κριτική στάση», έγραψε στις τελευταίες του σημειώσεις που διαβάστηκαν στο δικαστήριο, παρακαταθήκη για όλους εμάς που ποτέ δεν τον γνωρίσαμε.

Η υπεράσπιση

Με στίχους του Ρουβά, ατάκες από διαφημιστικά σποτ, ζώδια, οικογενειακές ιστορίες τους που εκτέθηκαν με χυδαίο τρόπο, θεατρινισμούς, δασκαλίστικο ύφος στο κοινό, απόπειρα δημιουργίας συγκρουσιακού κλίματος μεταξύ της αντίπαλής τους αριστεράς και αυτού που εκείνοι εκπροσωπούσαν [τι είναι αυτό άραγε;], ψεύδη, αισχρή επίθεση στα αντίπαλα πρόσωπα της δίκης, και ερωτήματα για το πώς μπορεί η ανθρωπιστική αριστερά να διώκει, οι τρεις συνήγοροι υπεράσπισης προσπαθούσαν να αποπροσανατολίσουν τη διαδικασία, να τη γελοιοποιήσουν («είμαστε για το Λαζόπουλο») και να ροκανίσουν το χρόνο ώστε να κουράσουν το πολυπληθές ακροατήριο και το «επαρχιακό» δικαστήριο, καθώς, όπως είπαν, αλλού θα είχε τελειώσει προ πολλού η διαδικασία.

Γίναμε μάρτυρες ανήκουστων θέσεων: Η πολιτική επιστήμη δεν έχει κανένα αντικειμενικό κριτήριο αξιολόγησης: «είναι σαν να αξιολογείς τη σεξουαλική εμπειρία». Αν η υπόθεση είχε λάβει χώρα σε ένα άλλο τμήμα, στο χημικό για παράδειγμα, δεν θα υπήρχε καθόλου υπόθεση, καθώς εκεί τα κριτήρια είναι αντικειμενικά. Ο Στέλιος Αλεξανδρόπουλος προσπαθούσε να δημιουργήσει προσωπική δικτύωση στο τμήμα, με πολιτικό χαρακτήρα. Οι υποστηρικτές του [εμείς δηλαδή] είναι καταληψίες και κουκουλοφόροι [σε άλλη φάση, ήμασταν «βόδια του Σύριζα»]. Τα χρήματα από τις δύο αγωγές για συκοφαντική δυσφήμηση που έχουν κάνει οι κατηγορούμενοι (900.000 ευρώ στον Ντίνο Ρητινιώτη, έναν από τους αποκλεισμένους από το μεταπτυχιακό, και 600.000 στη Σουζάνα Παπαδοπουλου, μία από τους τρεις που συνέταξαν πορίσματα διερεύνησης το 2007 με ανάθεση της συγκλήτου) θα πάνε στο Χαμόγελο του Παιδιού. Και φυσικά, υποστήριξαν ότι ο Αλεξανδρόπουλος είχε πρόσβαση σε όλα τα στοιχεία και τους φακέλους των υποψηφίων στο μεταπτυχιακό, ενώ η πειθαρχική δίωξη δεν συνιστούσε απόπειρα φίμωσης, καθώς είχε απευθυνθεί όπου θα μπορούσε να πάει.

Η θέση τους ήταν απαξιωτική προς οποιονδήποτε εκτός από τους πελάτες τους, προς την εισαγγελέα, το δικαστήριο, τον «επαρχιώτη συνάδελφο» της πολιτικής αγωγής, και φυσικά το ακροατήριο των αλληλέγγυων.

Είχαμε προσδοκία ότι το δικαστήριο δεν θα επιβράβευε τη διαπλοκή, τη συγκάλυψη, την εργασιακή τρομοκρατία, τη χυδαιότητα και τον κυνισμό, αλλά δυστυχώς διαψευσθήκαμε.

Εκκρεμεί η αιτιολόγηση της απόφασης, την οποία αναμένουμε με απορία και ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Οι τελευταίες αναρτήσεις και επόμενη δίκη

Αναρτούμε τις απολογίες των

• Κώστα Λάβδα
• Δημήτρη Κοτρόγιαννου
• Μαρίας Μενδρινού

και αφήνουμε σε εκκρεμότητα του Παλλήκαρη (ελπίζουμε να την ανεβάσουμε στην αρχή της επόμενης εβδομάδας).

Αναρτούμε επίσης την πρόταση της εισαγγελέως προς το δικαστήριο και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για αύριο

ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΙΣ 9:00

ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

στην πιθανότατα τελεταία συνεδρίαση του δικαστηρίου για την υπόθεση Αλεξανδρόπουλου.

Η πρόταση της εισαγγελέως του τριμελούς πλημμελειοδικείου Ρεθύμνου για την υπόθεση Αλεξανδρόπουλου

Η εισαγγελέας, κατά την πρότασή της προς το δικαστήριο (Σάββατο 9 Φλεβάρη) επικεντρώθηκε στο ζήτημα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, ως ένα «λεπτό ζήτημα». Τι είναι; Έχει όρια; Ποιος μπορεί να το κρίνει;

Αναφέροντας μια σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου Επικρατείας για με άλλες περιπτώσεις βαθμολόγησης, κατέληξε ότι ναι, έχει όρια: όταν παραβαίνει το υπηρεσιακό καθήκον, όταν δεν είναι αμερόληπτη και όταν δεν επιδεικνύει ίση μεταχείριση προς όλους τους υποψηφίους.

Ως προς το αν είναι ή όχι υπάλληλοι τα μέλη ΔΕΠ και αν ασκούν υπηρεσιακό καθήκον, αναφέρθηκε σε απόφαση του Αρείου Πάγου που αποφαινόταν πως είναι υπάλληλοι που εκτελούν υπηρεσιακό καθήκον.

Οπότε πέρασε στο ζήτημα της παράβασης καθήκοντος, η οποία, όπως τόνισε, έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τα δικαστήρια ως προς τον ορισμό της. Κατέληξε, αναφέροντας διάφορες αποφάσεις ανώτατων δικαστικών οργάνων, ότι η παράβαση εντοπίζεται στον σκοπό βλάβης ή οφέλους (άλλου ή ιδίου), ανεξάρτητα από το αν αυτό τελικά επιτυγχάνεται [γιατί οι κατηγορούμενοι υποστήριζαν ότι για κάποιους από τους ευνοηθέντες δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία γιατί τελικά πέρασαν στο μεταπτυχιακό].

Κατέληξε ότι τότε δεν αποδόθηκε μομφή στους κατηγορουμένους, ίσως με βάση την πεποίθηση ότι όσοι δεν περνούν στα μεταπτυχιακά διαμαρτύρονται. Από την ακροαματική διαδικασία προκύπτει ότι τα πράγματα στο Πανεπιστήμιο Κρήτης ήταν «ασφυκτικά» όσον αφορά τις διαδικασίες ελέγχου οργάνων του πανεπιστημίου.

Ως εκ τούτου πρότεινε την ενοχή των Λάβδα και Κοτρόγιαννου ως φυσικών αυτουργών παράβασης καθήκοντος, ενώ τη Μενδρινού ένοχη για άμεση συνέργια σε παράβαση καθήκοντος, καθώς χωρίς τη συμβολή της δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα.

Αναφορικά με το αν υπήρχε ή όχι η λίστα αναλυτικής μοριοδότησης στην Συνέλευση Ειδικής Σύνθεσης που επικύρωνε τα αποτελέσματα, πρότεινε την ενοχή και των τριών, καθώς δεν προέκυψε ούτε από τις καταθέσεις ούτε από τα πορίσματα ότι υπήρχε η λίστα.

Αναφορικά με το αν ήταν σύννομη ή όχι η επίδοση πειθαρχικής δίωξης χωρίς την πρότερη κλήση του Αλεξανδρόπουλου σε απολογία, πρότεινε την απαλλαγή του Παλλήκαρη καθώς δεν προκύπτει από το νόμο ότι ήταν υποχρεωμένος να προβεί σε κάτι τέτοιο, τονίζοντας όμως ότι είχε την ηθική υποχρέωση να το κάνει.

Μαρία Μενδρινού: κύρια σημεία της απολογίας της, Σάββατο 9 Φλεβάρη

Σημείωση: Σε όλες τις απολογίες, οι κατηγορούμενοι αναφέρθηκαν και ερωτήθηκαν για αρκετά ονόματα που περιλαμβάνονται στο κατηγορητήριο, καθώς και για τη βαθμολόγηση και τις ποσοστώσεις αρκετών κριτηρίων αξιολόγησης. Το μεγαλύτερο μέρος των παραπάνω παραλείπεται στην παρακάτω καταγραφή, καθώς τα συγκεκριμένα στοιχεία, ενώ είναι οικεία σε όσους παρακολουθούν τη δίκη, δεν θα διευκόλυναν τον αναγνώστη. Επιπλέον δεν θέλαμε να αναφέρουμε ονόματα συναδέλφων, που συμμετείχαν στη διαδικασία, είτε πήραν μέρος είτε όχι στις δοσοληψίες που συνόδευαν την είσοδο στο μεταπτυχιακό του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης. Τέλος, στο κείμενο, ό,τι σημειώνεται με εισαγωγικά συνιστά ακριβή καταγραφή των λόγων όπως ακούστηκαν στο δικαστήριο, ενώ ό,τι περιέχεται στις αγκύλες είναι  δικά μας σχόλια.

Μαρία Μενδρινού: Τότε διευθύντρια του προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών και μέλος της τριμελούς επιτροπής αξιολόγησης για την είσοδο στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Μετά το σκάνδαλο, αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Υποκειμενικά τα κριτήρια: Η Μαρία Μενδρινού, η οποία είχε αποχωρήσει με το δικηγόρο της από τη διαδικασία και επανήλθε σήμερα για να απολογηθεί, τόνισε, και εκείνη, την υποκειμενικότητα των κριτηρίων αξιολόγησης και ότι αν ήταν «αντικειμενοποιημένα» θα γινόταν η διαδικασία από τη γραμματεία. Αντίθετα, ακριβώς για αυτό, ο νομοθέτης ορίζει η επιτροπή να αποτελείται από μέλη του ιδίου τμήματος και υποχρεωτικά να περιλαμβάνει τον διευθυντή/-ια του μεταπτυχιακού προγράμματος.

Η συνέλευση επικύρωσης των αποτελεσμάτων: Είναι ζητούμενο του κατηγορητηρίου αν υπήρχε ή όχι ο αναλυτικός πίνακας μοριοδότησης μέσα στη συγκεκριμένη συνέλευση. Η ίδια ανέφερε ότι την ημέρα της συνέλευσης ζήτησε από τη γραμματεία να μεταφερθούν όλοι οι φάκελοι στην αίθουσα που αυτή θα λάμβανε χώρα. Οπότε όλο το υλικό ήταν διαθέσιμο σε όποιον το ζητούσε, παρότι, σύμφωνα με το νομοθέτη, υποχρεούνταν να έχουν μόνο την αλφαβητική λίστα επιτυχόντων και επιλαχόντων. Ο Αλεξανδρόπουλος «έλαβε γνώση» των αναλυτικών πινάκων, αλλά δεν τους ζήτησε. Η Συνέλευση Ειδικής Σύνθεσης θα μπορούσε να είχε αλλάξει το αποτέλεσμα, αλλά κανείς δεν το αιτήθηκε κάτι τέτοιο. Ήταν μια συνέλευση υπό αίρεση, και για έναν επιπλέον λόγο: τα αποτελέσματα έπρεπε να επικυρωθούν από τη Σύγκλητο (το τμήμα ήταν μη αυτοδύναμο).

Η ένσταση του Αλεξανδρόπουλου: Ο Αλεξανδρόπουλος είχε χρησιμοποιήσει ένα συνοπτικό πίνακα αξιολόγησης για να βγάλει δικές του βαθμολογίες σύμφωνα  με τα στοιχεία που του είχαν δοθεί. Η Μενδρινού υποστήριξε ότι αυτός ο πίνακας μπορεί να βγάλει εσφαλμένα αποτελέσματα [επομένως δεν ήταν ασφαλή τα συμπεράσματα της ένστασης]. Η ίδια εκπροσωπούσε το τμήμα στη σύγκλητο που θα ενέκρινε τα αποτελέσματα εισόδου στο μεταπτυχιακό και θα εξέταζε την ένσταση του Αλεξανδρόπουλου, και πρότεινε ότι οι παρατηρήσεις του θα μπορούσαν να ληφθούν υπόψη για μεταγενέστερη διαδικασία αλλά όχι για την τρέχουσα. Από την πλευρά της, έδωσε τον χρόνο και ό,τι υλικό χρειαζόταν ο Αλεξανδρόπουλος για τη σύνταξη της ένστασης, ακριβώς γιατί είχε εμπιστοσύνη στη διαδικασία που ακολούθησε, τόσο εκείνη όσο και τα άλλα μέλη της επιτροπής.  Ωστόσο, σε δύο επιστολές που έστειλε ο Αλεξανδρόπουλος στους Μενδρινού-Κοτρόγιαννο, και αναφέρθηκαν στο δικαστήριο από την εισαγγελέα, φαίνεται ότι δεν είχε πρόσβαση στα πρακτικά μέχρι το τέλος Αυγούστου [ούτε και μετά θα είχε].

Η συνάντηση στο Φίλιον (βλ. στην απολογία Κοτρόγιαννου): επίσης την διέψευσε. Δεν έλαβε χώρα ποτέ. [Ωστόσο είναι ενδιαφέρον ότι στις ερωτήσεις που υπέβαλε ο Λάβδας στον Βερναρδάκη επιβεβαίωσε ότι οι κατηγορούμενοι τού είχαν αναφέρει τη συνάντηση.] Επιπλέον υποστήριξε ότι δεν θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι τέτοιο καθώς τα άτομα που αναφέρθηκαν ήταν ακόμη προπτυχιακοί φοιτητές. Στους δύο είχε δώσει η ίδια συστατική επιστολή. Και όπως φάνηκε, τους βαθμολόγησε χαμηλά στη συνέχεια.

Το πόρισμα της Σουζάνας Παπαδοπούλου [εναντίον της οποίας οι κατηγορούμενοι έχουν κάνει αγωγή για 200.000 ευρώ ο καθένας]: Η Μενδρινού κατέθεσε ότι η Παπαδοπούλου χρησιμοποιεί διαφορετικό πίνακα από αυτόν που χρησιμοποίησε η επιτροπή [η Παπαδοπούλου χρησιμοποίησε αυτόν που βρήκε στα πρακτικά], οπότε έκανε «εσφαλμένη χρήση των κριτηρίων». Επιπλέον «ενήργησε υπό πίεση», καθώς είχε ψηφίσει την απόρριψη της ένστασης Αλεξανδρόπουλου (και ο Κοτρόγιαννος ανέφερε ότι «είχε τύψεις» η Παπαδοπούλου), ενώ η ίδια η Μενδρινού τής είχε καταθέσει γραπτά τα κριτήρια. Στην κατάθεση υποστήριξε ότι η Παπαδοπούλου δεν ήταν του ίδιου γνωστικού αντικειμένου, οπότε δεν μπορούσε να κρίνει [και γιατί δεν έκαναν ένσταση, αναρωτιόμαστε εμείς, πριν τη διαδικασία διερεύνησης;]. Στο σημείο αυτό η εισαγγελέας ρώτησε την Μενδρινού αν το ίδιο πιστεύει και για το πόρισμα του Γραμματικάκη, ο οποίος έχει επίσης διαφορετικό γνωστικό αντικείμενο, και εκείνη αρκέστηκε να απαντήσει ότι ο τελευταίος στηρίχθηκε στο πόρισμα της Παπαδοπούλου.