Σχόλιο στην επιστολή Παλλήκαρη (18-2-2013)

Στις 18 Φεβρουαρίου 2013, ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης και κατηγορούμενος για την υπόθεση Αλεξανδρόπουλου, Ιωάννης Παλλήκαρης, έστειλε σε αδιευκρίνιστο αριθμό μελών ΔΕΠ (οι παραλήπτες ήταν μη κοινοποιημένοι) την παρακάτω επιστολή, την οποία παραθέτουμε αυτούσια, χωρίς να αλλάξουμε ούτε κόμμα. Στη συνέχεια, στις 19 Φεβρουαρίου 2013, η καθηγήτρια Σουζάννα Παπαδοπούλου τού απάντησε, κοινοποιώντας παράλληλα την επιστολή του στο σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας. Μετά την απάντηση Παπαδοπούλου, ακολουθούν τα δικά μας σχόλια στην επιστολή Παλλήκαρη.

Ηράκλειο 18 Φεβρουαρίου 2013

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Η πρόσφατη αθώωσή μου για την υπόθεση Αλεξανδρόπουλου και μάλιστα με εισήγηση της εισαγγελέως, κλείνει ένα κύκλο μιας θητείας και εμπλοκής μου στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Κρήτης, όπου μαζί με την προ διετίας, με εισαγγελικό βούλευμα, αθώωσή μου, μετά από την πενταετή βέβηλο επίθεση κατά του προσώπου μου, από τον κίτρινο τύπο του Νησιού μας, μου δίδουν το δικαίωμα να σας κοιτάξω ξεκάθαρα στα μάτια, ακόμη και εκείνων που δεν θέλουν να δούνε και να σας μεταφέρω την συσσωρευμένη εμπειρία μου και τον προβληματισμό μου από αυτήν την δύσκολη διαδρομή.

Το δικαστήριο, απαλλάσοντας και τους κ.κ. Λάβδα, Κοτρόγιαννο και Μενδρινού, στην ουσία συγχρόνως, δεν θέλησε να «ποινικοποιήσει» την πολιτική μέσα στα Πανεπιστήμια και να πολιτικοποιήσει μια δίκη, η οποία διήρκησε 3 μήνες με 29 δικάσιμες!, με έντονο παρασκήνιο και πιέσεις της πολιτικής αγωγής και την συντεταγμένη και συντονισμένη παρουσία μαρτύρων κατηγορίας, κατά σύμπτωση, αποκλειστικά της ίδιας πολιτικής αποχρώσεως και δυστυχώς οι περισσότεροι εξ αυτών Συνάδελφοι!.

Το μήνυμα αυτής της απόφασης, έχει ιδιαίτερη σημασία για την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, όπου όλοι οι θεσμοί έχουν απαξιωθεί μαζί και η Ακαδημία, η οποία οδηγείται συχνά στα έδρανα της δικαιοσύνης. Μιας δικαιοσύνης, που και αυτή ως θεσμός, προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της, σε μια χώρα που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της.

Αυτή η απόφαση, μας λέει το αυτονόητο, ότι η δικομανία και ο αλληλοσπαραγμός των τελευταίων ετών, πρέπει κάποτε να σταματήσει και ότι ο Ακαδημαϊκός χώρος, πρέπει να βρει το θάρρος, να λύσει εσωτερικά τα προβλήματά του, να κάνει την αυτοκριτική του και να επανασυσταθεί. Παράλληλα, επιβεβαιώνει και ελπίζει, ότι το Ακαδημαϊκό ήθος και η κρίση είναι τουλάχιστον ισότιμο εκείνου της δικαιοσύνης.

Αγαπητοί Συνάδελφοι, είναι λογικό οι φοιτητές να επιθυμούν μια αλλαγή, σε ένα σαθρό κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον. Δυστυχώς, το κάθε κόμμα, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτήν τους την ανασφάλεια, αγνοώντας ότι οι πολιτικοί απέτυχαν σε αυτήν την χώρα, είτε συμπολιτευόμενοι, είτε αντιπολιτευόμενοι.

Εκείνο όμως το οποίο δεν καταλαβαίνω, είναι εκείνες οι «θλιβερές φιγούρες» Ακαδημαϊκών συναδέλφων, των οποίων ο κομματικός ρόλος, προέχει της Ακαδημαϊκής τους λειτουργίας εντός του Πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα να καπηλεύονται τις κρίσιμες αγωνίες των νέων μας.

Η αθώωση δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.

Κανείς δεν δικαιώθηκε και όλοι τελικά χάσαμε, όταν αφήσαμε την Ακαδημαϊκή λειτουργία να αποτελεί βορρά στα στόματα των δικηγόρων και να διασύρεται στα κομματικά φύλλα και στις ιστοσελίδες.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, για ένα τρίτο αντικειμενικό κριτή, ο οποίος άκουσε επί 30 περίπου ημέρες, όλες τις πλευρές, ότι «όσο» παραποιημένα ήταν τα στοιχεία των συνοπτικών, αναλυτικών ή άλλων πινάκων του συγκεκριμένου μεταπτυχιακού, όπως ίσως και κάθε μεταπτυχιακού, τόσο παραποιημένα ή κατασκευασμένα, ήταν και τα στοιχεία στα οποία βασίστηκαν τα πορίσματα των Συναδέλφων του κατηγορητηρίου. 

Η δική μου αντίληψη είναι ότι, όλα αυτά κινήθηκαν στα «όρια» της αντικειμενικότητας και αυτά τα όρια δεν κρίνονται στα πολιτικά δικαστήρια, όπως ορθά μας «δίδαξε» η δικαιοσύνη ενός περιφερειακού δικαστηρίου, αλλά βελτιώνονται και οριοθετούνται μέσα στον Ακαδημαϊκό χώρο.

Ας καθίσουμε λοιπόν ξανά γύρω από το Τραπέζι, να μιλήσουμε ξανά με ανοικτά χαρτιά και καλή διάθεση και αν δεν καταφέραμε να το πράξουμε μέχρι τώρα, ή μάλλον αν το χάσαμε ωριμάζοντας, ας το επιδιώξει ως εσωτερική στρατηγική, το νεοσυσταθέν Συμβούλιο, που ελπίζω τουλάχιστον αυτό, να αφήσει τις κομματικές του ταυτότητες στο σπίτι!. 

Και επειδή μία καλή χειρονομία, μπορεί να αποτελέσει την απαρχή αυτού του Ακαδημαικού διαλόγου που τόσο πολύ χρειαζόμαστε, προτείνω αυτή να γίνει από τους αθωωθέντες συναδέλφους, με την απόσυρση της αγωγής τους κατά της συναδέλφου κυρίας Σουζάνας Παπαδοπούλου. 

Εκφράζω αυτή μου την άποψη, διότι πιστεύω ότι και Αυτή ακόμη, η έμπειρη και επιβραβευμένη διδάσκαλος, μπορεί ακόμη να διδαχτεί μερικά πράγματα, από τα μηνύματα τα οποία ελπίζω να έλαβε και με το ατύχημα που είχε περιμένοντας στους διαδρόμους του δικαστηρίου, αλλά και από το αποτέλεσμα της δίκης. 

Ευχαριστώ

Γιάννης Παλλήκαρης

 Απάντηση Σουζάννας Παπαδοπούλου

Ηράκλειο, 19.2.2013

Απάντηση στην επιστολή του κ. Παλλήκαρη

Δεν θα σχολιάσω τη διενέργεια της δίκης ούτε την απόφαση του δικαστηρίου.

Δηλώνω μόνο ότι εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι κατά τη σύνταξη του πορίσματος, την οποία μου ανέθεσε η Σύγκλητος, και κατά τις καταθέσεις μου στο δικαστήριο ενήργησα σύμφωνα με τη συνείδησή μου, τις ηθικές μου αρχές και την ακαδημαϊκή δεοντολογία.

Σουζάννα Παπαδοπούλου

Ομότιμη Καθηγήτρια του Τμήματος Μαθηματικών

Το σχόλιό μας:

Καταρχάς να διευκρινίσουμε ότι προβληματιστήκαμε πολύ και συζητήσαμε εκτεταμένα την επιστολή του πρώην πρύτανη. Δυσκολευτήκαμε πολύ να πιστέψουμε ότι ένας ακαδημαϊκός καθηγητής μπορεί να έχει γράψει αυτό το κείμενο, με αυτό ύφος, με αυτή τη σύνταξη (συμπεριλαμβανομένων των σημείων στίξης), με αυτή την ορολογία και με τόσες αντιφάσεις. Και για αυτό το λόγο μπήκαμε στη διαδικασία να το σχολιάσουμε.

Ο πρώην πρύτανης στην επιστολή του επιτίθεται σε μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας: συνάδελφοι «θλιβερές φιγούρες», φοιτητές υποχείρια, αριστερή σκευωρία, κομματικά φερέφωνα. Μας είναι αδιανόητο το είδος της ηθικής που ενσαρκώνει ο Ιωάννης Παλλήκαρης, καταφερόμενος με αυτόν τον τρόπο εναντίον συναδέλφων, καθηγητών και φοιτητών. Ενώ από τη μία πλευρά, κατηγορεί τους αριστερούς συναδέλφους του ότι προτάσσουν την κομματική τους ιδιότητα σε σχέση με την ακαδημαϊκή, το σύνολο του κειμένου του βασίζεται ακριβώς στην αναπαραγωγή αυτής της αντίληψης.

Από την άλλη πλευρά, αντιφάσκοντας με το παραπάνω σχήμα, φαίνεται να κατασκευάζει μια ενιαία πανεπιστημιακή κοινότητα, χωρίς ταξικές διαφορές και ηθικές αντιθέσεις. Σύμφωνα με τον Παλλήκαρη, οι όποιες συγκρούσεις στο εσωτερικό της, συνιστούν προϊόν κομματικής σκευωρίας.

Ταυτόχρονα, φαίνεται να απαξιώνει την πολιτική στο σύνολό της, λέγοντας ότι «οι πολιτικοί απέτυχαν σε αυτήν την χώρα, είτε συμπολιτευόμενοι, είτε αντιπολιτευόμενοι». Πάνω σε αυτή την τελευταία θέση έχει βασιστεί ένα ολόκληρο ρεύμα απαξίωσης των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δίνοντας πάτημα στην αναπαραγωγή φασιστικών ιδεολογιών και πρακτικών. Φαίνεται σα να προδίδει ακόμη κι εκείνους τους πολιτικούς και κομματικούς του συμμάχους, προβάλλοντας μια απολίτικη θέση που δεν είναι τυχαίο ότι είναι της μόδας τελευταία. Αυτούς ακριβώς τους θεσμούς θα όφειλε να υπερασπιστεί ως πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Με τους όρους που χρησιμοποιεί στο κείμενό του, δεν αντιλαμβανόμαστε ποια μορφή θα μπορούσε να έχει ο διάλογος στον οποίο καλεί και ποιοι ακριβώς θα ήθελε να είναι οι συνομιλητές του. Μας δίνει την εντύπωση ότι το κάλεσμα του σε διάλογο είναι εντελώς προσχηματικό και αποσκοπεί στη δημιουργία εντυπώσεων. Αν ήταν ειλικρινείς οι προθέσεις του, όφειλε να είχε καλέσει αυτόν το διάλογο έξι χρόνια νωρίτερα και όχι τώρα εκ του ασφαλούς. Ωστόσο, επιφυλασσόμαστε να τον καλέσουμε εμείς σε αυτόν τον διάλογο, σε εκδήλωση που σκοπεύουμε να οργανώσουμε στο πανεπιστήμιο.

Ακόμη περισσότερο μας εντυπωσίασε η αναφορά του στην κυρία Παπαδοπούλου και στο ατύχημα που επικαλείται. Η κυρία Παπαδοπούλου πράγματι είχε ένα ατύχημα σε μία από τις αναβολές της δίκης και ο πρώην πρύτανης την είχε μεταφέρει στο νοσοκομείο. Θεωρούμε ανήθικη την αναφορά, καθώς και τον τρόπο που τη χρησιμοποιεί ως το μάθημα από οποίο θα έπρεπε να διδαχθεί η κα Παπαδοπούλου.

Ως προς την επίκληση για απόσυρση της αγωγής των Λάβδα, Κοτρόγιαννου και Μενδρινού για 600.000 ευρώ στην κα Παπαδοπούλου, ο πρώην πρύτανης κατέστησε πέρα από σαφές ότι η αγωγή είχε ασκηθεί για λόγους εκφοβισμού, και εφόσον τελείωσε η πρωτόδικη εκδίκαση της υπόθεσης δεν έχει πλέον λόγους να υφίσταται. Θεωρούμε τελείως υποκριτική την επίκλησή του, που προσπαθεί να δημιουργήσει θετικό κλίμα προς το πρόσωπό του. Αν ήταν ειλικρινής, θα είχε αποτρέψει τους «συναδέλφους» του ή θα τους είχε καλέσει να την αποσύρουν νωρίτερα.

Εν κατακλείδι, θα συμφωνούσαμε σε δύο πράγματα με τον κ. Παλλήκαρη. Κατά πρώτον,  ότι η αθώωση δεν σημαίνει τίποτα. Κατά δεύτερον, ότι όντως επιθυμούμε μια αλλαγή. Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται είναι ότι και ο ίδιος είναι μέρος αυτού του «σαθρού κοινωνικο-οικονομικού περιβάλλοντος» από το οποίο προσπαθούμε να απαλλαγούμε.